Blanco ligt de zondag voor ons. We zijn met ons tweeën. Het is lekker lenteweer en Naomi is in een goede stemming.
We gaan naar het Griendtsveenpark: een kinderboerderij met een speeltuintje. Als jong gezin kwamen we hier graag. Wanneer we over het smalle weggetje rijden en door het hek de herten en de pauwen zien, roept Naomi blij: ‘O, hier is het!’
Naomi zegt: ‘Als de poes miauwt, dan roept zij mij. Zij wil dan dat ik met haar meeloop.’ En ze loopt behoedzaam en al pratend achter de poes aan. Waar neemt de poes haar mee naartoe?
Nu zit Naomi, met haar knieën tegen elkaar aan, op haar vertrouwde krukje in de badkamer. Een plek waar ze zich soms graag even terugtrekt. Op haar schoot zit de meisjespoes. Zo heet haar vriendin poes. Naomi aait, het beestje spint genoeglijk.
Een koude regenachtige zondagmiddag.
Naomi en ik zitten bij Van der Valk. We eten soep met een broodje. Samen! Directe aandacht voor Naomi. Ze is rustig en geniet. Fijn, de laatste tijd gaat het weleens anders.
Als de maaltijd voor ons staat is haar aandacht bij het eten. Maar als we tussendoor wachten houdt ze nauwlettend de gasten in de gaten die langs ons tafeltje lopen.
Zondagmiddag. Het is gezellig druk in de plaatselijke voetbalkantine. ‘Het eerste’ speelt thuis. Naomi kijkt om zich heen, ze ziet veel bekende gezichten zoals een vriendinnengroep uit het dorp. Ze begroeten Naomi. De deur van de kantine gaat vaak open en dicht door in- en uitlopende voetballiefhebbers.